نامزد وي به عيادتش رفت و در ميان صحبتهايش از درد چشم خود ناليد.

بيماري زن شدت گرفت و آبله تمام صورتش را پوشاند.

مرد جوان عصازنان به عيادت نامزدش ميرفت و از درد چشم ميناليد.

موعد عروسي فرا رسيد.

زن نگران صورت خود که آبله آنرا از شکل انداخته بود و شوهر هم که کور شده بود.

مردم ميگفتند چه خوب عروس نازيبا همان بهتر که شوهرش نابينا باشد.

بيست سال بعد از ازدواج آن زن از دنيا رفت، مرد عصايش را کنار گذاشت و چشمانش را گشود.

همه تعجب کردند و علت را از او پرسيدند.

مرد گفت: "من کاري جز شرط عشق را به جا نياوردم"